Monday, October 24, 2011

ഒരു സന്തോഷ്‌ പണ്ഡിറ്റും ഒരു കൂട്ടം മലയാളികളും


                              ഇന്ത്യ ഒരു ജനാധിപത്യ രാജ്യമാണ്....ഇന്ത്യയിലെ എല്ലാ  പൌരന്മാര്‍ക്കും പൌരികള്‍ക്കും അവരുടേതായ വ്യക്തി സ്വാതന്ത്ര്യവും അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യവും ഉണ്ട്...അങ്ങനെയുള്ള രാജ്യത്തിന്റെ ഇങ്ങുതാഴെ കിടക്കുന്ന സംസ്ഥാനമായ കേരളത്തില്‍ സന്തോഷ്‌ പണ്ഡിറ്റെന്ന ഒരു പൌരന്‍ തന്റെ വ്യക്തി സ്വാതന്ത്ര്യം വിനിയോഗിച്ചു ഒരു സില്‍മാ പിടിച്ചപ്പോള്‍ ഞാനുള്‍പ്പടെയുള്ള മലയാളികള്‍ക്ക് ഹാലിളകി.
                               
                              സിനിമയുടെ സ്ക്രീനില്‍ നായക സ്ഥാനത്ത് സുന്ദര മുഖങ്ങള്‍ മാത്രം കണ്ടു ശീലമുള്ള നമ്മള്‍ മലയാളികളെ മൊത്തത്തില്‍ വെല്ലുവിളിച്ചുകൊണ്ട് കറുത്ത് മെലിഞ്ഞു പല്ലുന്തിയ സന്തോഷണ്ണന്‍ വായില്‍ തോന്നിയ പാട്ടും പാടി കൌമാരക്കാരികളുമായി നൃത്തം ചവിട്ടി..ഇത് കണ്ട ബ്ലടി മല്ലൂസ്സിന്റെ ധാര്‍മിക ബോധം സടകുടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു...എല്ലാ ഇന്ത്യക്കാരും എന്റെ സഹോദരീസഹോദരന്മാരായി  കാണേണ്ട ഈ രാജ്യത്ത് സന്തോഷ്‌ പണ്ഡിററ് ഒരു കൌമാരക്കാരിയുമായി ആടിപ്പാടുന്നോ ? ഇത് ചോദിക്കാനും പറയാനും ആരുമില്ലേ ഇവിടെ?കാശ് വാങ്ങി അഭിനയിച്ച ആ പെങ്കൊച്ചിനോ അതിന്റെ വീട്ടുകാര്‍ക്കോ ഒരു പരാതിയുമില്ല...എന്നാല്‍ കേരളത്തിലെ സഹോദരന്മാര്‍ക്ക് ഇതൊന്നും കണ്ടുനില്‍ക്കാനുള്ള കരളുറപ്പുണ്ടായില്ല...അവര്‍ സന്തോഷണ്ണനെ തെറിവിളിച്ചു, പോരാഞ്ഞു ചില സഹോദരന്മാര്‍ കണ്ണീരോടെ ചോദിച്ചു "ആ സഹോദരിയെ ഇനി ആര് കെട്ടും ?" ഈ പറഞ്ഞതു  ന്യായം.. സ്വന്തം വീട്ടിലെ കെട്ടുപ്രായം കഴിഞ്ഞ്‌ നില്‍ക്കുന്ന പെങ്ങളെ ഓര്‍ത്തു പോലും ആ സഹോദരന്റെ തലമണ്ട ഇത്രയും പുകഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല.

            അപ്പോഴാണ് ആരോ സന്തോഷണ്ണന്റെ  ഇന്റര്‍വ്യൂ പിടിച്ചു നെറ്റില്‍ ഇടുന്നത്. പോരേ പൂരം!! നമ്മെളെല്ലാം കൂടി ഗ്രഹണിപ്പിള്ളാര് ചക്ക കൂട്ടാന്‍ കിട്ടിയത് പോലെ ഇന്റര്‍വ്യൂ കാണാന്‍ ഇടികൂടി. ഇന്റര്‍വ്യൂ കണ്ടു ഞാനും ഇട്ടു ഒരു കമന്റു, പണ്ഡിറ്റണ്ണനെ  എന്റെ നിലവാരത്തില്‍ ചീത്തവിളിച്ചോണ്ട്. ഹോ! ഒരാളെ പരസ്യമായി ആക്ഷേപിച്ചപ്പോള്‍ മനസ്സിനെന്തൊരാശ്വാസം!!!ഒള്ളത് പറയണമല്ലോ; അന്നു രാത്രി ഞാന്‍ സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങി.

           എന്നാല്‍ 'എന്നെ തെറി വിളിച്ചേ!!' എന്നും പറഞ്ഞു കരഞ്ഞു നിലവിളിച്ചു പോലീസില്‍ പരാതി കൊടുത്ത്‌ ചളമാക്കാനൊന്നും സന്തോഷേട്ടനെ കിട്ടത്തില്ല. ആ സമയം കൊണ്ട് ഇന്റര്‍വ്യൂ ചെയ്യാന്‍ വരുന്നവരെയോ ചാനലുകളെയോ നിരാശരാക്കാതെ കേരളത്തിലെ അതിബുദ്ധിമാന്മാരായ ജനങ്ങള്‍ക്ക്  ചീത്തവിളിക്കാനായി അതിവിശാലമായ ഷോറൂമുണ്ടാക്കികൊടുക്കുകയും അതുവഴി പത്തുപുത്തനുണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തു സന്തോഷണ്ണന്‍.

           അപ്പോഴാണ്‌ അതു സംഭവിക്കുന്നത്‌..'കൃഷ്ണനും രാധയും' റിലീസ് ചെയ്യുന്നു!റിലീസാവുന്നതിന്റെ തലേന്ന് ടിവി വച്ചാല്‍ , ഫേസ്ബുക്കില്‍ കയറിയാല്‍ എല്ലാം ഒരു സന്തോഷ്‌ മയം!!റിലീസായപ്പോഴോ??അവിടെയെല്ലാം ഹൌസ്ഫുള്ളും...അല്ല എങ്ങനെ ഹൌസ്ഫുള്ളായി??ആര് ഹൌസ്ഫുള്ളാക്കി??പണ്ഡിറ്റണ്ണന്‍ തിയേറ്ററിന്റെ  മുമ്പില്‍ നിന്ന് കത്തി കാട്ടി ആള്‍ക്കാരെ കയറ്റിയതല്ല എന്നുള്ളത് ഉറപ്പാണ്...സന്തോഷണ്ണനെ കല്ലെറിഞ്ഞവരും കല്ലെറിയാത്തവരും തലയില്‍ മുണ്ടിട്ടും മുണ്ടിടാതെയും സ്വന്തം പോക്കറ്റില്‍ നിന്നും കാശെടുത്ത് ആദ്യ ദിവസം തന്നെ പോയി പടം കണ്ടു....എന്തൊരു സന്തോഷം എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത്!!അങ്ങനെ എല്ലാം ശുഭം !!

              പക്ഷെ തിയേറ്ററില്‍ നിന്നും പടം കണ്ടിറങ്ങിയ ചില അതിബുദ്ധിമാന്മാര്‍ ഫേസ്ബുക്കില്‍ കയറി ചൂട് പിടിച്ച ചര്‍ച്ചയ്ക്ക് തിരികൊളുത്തി..'എന്തുപറ്റി നമ്മുടെ മലയാളസിനിമയ്ക്ക്!!??ഇത് എവിടെ പോയി അവസാനിക്കും??ഇങ്ങനെ പോയാല്‍ നമ്മുടെ മലയാളസിനിമാ പൈതൃകത്തിന് കോട്ടം സംഭവിക്കില്ലേ?!?..' ചിനിമാ പൈതൃകം!!! ഒലക്കേടെ മൂട്!!!എല്ലാം പോയി തുലയട്ടെ!!

             അതിനിടയ്ക്ക് ചില പുതുമുഖ സംവിധായകര്‍ക്ക് ഇരിക്കപ്പൊറുതിയില്ല...എന്തൊക്കെയായിരുന്നു?!?!മലപ്പുറം കത്തി..മെഷീന്‍ ഗണ്ണ്..അതിന്റെയിടയിലേക്കാണ് ഫെവിക്കോള്‍ ഒട്ടിച്ച ഒരു ചുള്ളിക്കമ്പും കൊണ്ടുവന്നു കൈനനയാതെ മീന്‍പിടിച്ചു പണ്ഡിറ്റ്ജി പാട്ടും പാടി പോയത്...
                 
              അല്ല എന്തിനാ കൂടുതല് പറയുന്നേ??ഒരു കാലത്ത് ചീത്തവിളിച്ചു കമ്മെന്റെഴുതിയ ഞാന്‍ ഇപ്പൊ സന്തോഷണ്ണനെ കുറിച്ച് ബ്ലോഗെഴുതുന്നു...ശരിയാവൂലാ...ഈ മലയാളികളൊന്നും ഒരുകാലത്തും ശരിയാവൂലാ...

Wednesday, October 19, 2011

ഫേസ്ബുക്ക്‌ പുരാണം

 അങ്ങനെ ഞാനും ഫേസ്ബുക്കില്‍ ഒരു അക്കൗണ്ട്‌ തുറന്നു.....കോളേജില്‍ പഠിച്ചോണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ ഓര്‍ക്കുട്ട് പതിവായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്നെങ്കിലും പിന്നീട് ജോലി കിട്ടിയ ശേഷം ഇടക്കെപ്പോഴെങ്കിലും അതുവഴി പോയാലായി...അപ്പോഴാണ്‌ ഫേസ്ബുക്കിന്റെ രംഗപ്രവേശം....ഓര്‍ക്കുട്ട് അക്കൗണ്ട്‌ തന്നെ ഡിലീറ്റ് ചെയ്താലോ എന്ന് ആലോചിച്ചോണ്ടിരുന്ന എനിക്ക് ഫേസ്ബുക്കില്‍ ഇറങ്ങണ്ട എന്ന് തീരുമാനിക്കാന്‍ രണ്ടാമതൊന്ന് ആലോചിക്കേണ്ടി വന്നില്ല...'ഫേസ്ബുക്ക്‌ മനസ്സിലാക്കാന്‍ ആദ്യം കുറച്ചു സമയം എടുക്കും' എന്നും 'ഓര്‍ക്കുട്ട് ആണ് നല്ലത്'  എന്നും സുഹൃത്തുക്കളുടെ അനുഭവം കൂടി കേട്ടപ്പോള്‍ പിന്നെ ആ വഴിക്ക് ചിന്ത പോയിട്ടില്ല....
                               എന്നാല്‍ മാസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഫേസ്ബുക്ക്‌ ആയി താരം...ഓര്‍കുട്ടിനെ അനുകൂലിച്ചു പറഞ്ഞവരുടെയൊക്കെ ഭാവം മാറി...'ഓര്‍കുട്ടോ?!..അതെന്തുവാ സാധനം?!?' എന്നും ഇപ്പോഴും ഓര്‍ക്കുട്ടില്‍ കേറുന്നവരൊക്കെ ജാംബുവിന്റെ കാലത്തുള്ളവരാണെന്നും ഉള്ള മനോസ്ഥിതി പൊതുവേ വന്നു...ഇതൊക്കെ കണ്ടും കേട്ടും മനസ്സ് മടുത്ത ഞാന്‍ അവസാനം ഒരു തീരുമാനമെടുത്തു: ഒരു ഫേസ്ബുക്ക്‌ അക്കൗണ്ട്‌ തുടങ്ങിക്കളയാം...'അവരും അറിയട്ടെ നമ്മളും മോഡേണ്‍ ആണെന്ന്'...
                                അങ്ങനെ വളരെ പ്രതീക്ഷയോടെ ഞാന്‍ ഫേസ്ബുക്കില്‍ വലതു കാല്‍ വച്ച് കയറി...എല്ലാവര്‍ക്കും നീട്ടിപിടിച്ചു ആഡ്റിക്വസ്റ്റ്  അയച്ചു...ഇതിന്റെ സംഗതികള്‍ ഒക്കെ പഠിച്ചു വരുന്നത് വരെ ഫോട്ടോ ഒന്നും ഇടണ്ട എന്ന് തീരുമാനിച്ചു...ഇനി എങ്ങാനും എന്റെ ഫോട്ടോ വല്ലതും ഇട്ടു; അത് വല്ല ആണ്‍പിള്ളാരും കണ്ടു ;അതെടുത്തു വല്ല സൈറ്റിലും കൊടുത്തു;അതുപിന്നെ.....ഹോ..ആലോചിച്ചിട്ട് തന്നെ തലകറങ്ങുന്നു....
                                 ഒന്ന്-രണ്ട്‌ മാസത്തിനകം ഞാനും ഒരു ഫേസ്ബുക്ക്‌ ചുള്ളത്തി ആയി..ഫോട്ടോ ഒക്കെ ലോക്ക് ചെയ്യാന്‍ പഠിച്ച ശേഷം ചിരിച്ചുല്ലസിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന ഒരു ഫോട്ടോയും ഇട്ടു...ഇപ്പൊ തന്നെ എല്ലാവരും 'ലൈക്‌' ചെയ്തു മരിക്കും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു ഞാന്‍ ഓരോ അഞ്ചു മിനിട്ട് കഴിയുമ്പോഴും റിഫ്രെഷ് ബട്ടണ്‍ പ്രസ്‌ ചെയ്തുകൊണ്ടെ ഇരുന്നു....പക്ഷെ ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല...ആകപ്പാടെ കിട്ടിയത് സൌമ്യയുടെയും,രാജിയുടെയും ഐഷുന്റെയും കൂട്ടി മൂന്നു 'ലൈക്‌' മാത്രം...എനിക്ക് വിഷമമായി....'ഇതെന്താ...എന്നെ ആര്‍ക്കും ഇഷ്ടമല്ലേ??'..എന്റെ വിഷമം കണ്ടു കൂട്ടുകാരി നിഷ പറഞ്ഞു..
      ''എടീ..ഇങ്ങനെ വിഷമിച്ചിരുന്നിട്ടു ഒരു കാര്യവുമില്ല..നീ കുറച്ചുകൂടി വിശാലമാനസ്കയാവണം.''
      ''മനസ്സിലായില്ല?!?''
      ''അതായത് നീ ഇതുവരെ ആരുടെയെങ്കിലും ഫോട്ടോ 'ലൈക്‌' ചെയ്തിട്ടുണ്ടോ?''
      ''ഉണ്ട്‌...ഉം....സൌമ്യെടെ ഫോട്ടോ ലൈക്‌ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്...പിന്നെ നമ്മുടെ ഐഷുന്റേം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്....''
 നിഷ അത്ഭുതത്തോടെ  മൂക്കത്ത് വിരല്‍ വെച്ചോണ്ട് ''ശോ!!...നിനക്ക് പത്തു-നാനൂറു ഫ്രണ്ട്സ് ഇല്ലേ!!??എന്നിട്ട് ഈ രണ്ട്‌ പേരുടെ ഫോട്ടോയെ ലൈകീട്ടുള്ളൂ?!!?''

ഞാന്‍ പറഞ്ഞു: ''പിന്നെ എനിക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടാല്‍ അല്ലെ ലൈക്‌ ചെയ്യണ്ടേ?''

അപ്പൊ നിഷ ചിരിച്ചോണ്ട് :  ''അതാ ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് നീ വിശാലമനസ്കയാവണം എന്ന്...കൊള്ളാമോ കൊള്ളത്തില്ലയോ അതൊന്നും നീ നോക്കണ്ട;കണ്ണടച്ച് അങ്ങ് ലൈകിയേക്കണം..ഒരു ലൈകിനു തിരിച്ചൊരു ലൈക്‌ അതാണ്‌ ഇവിടുത്തെ റൂള്‍ ....പിന്നെ കണ്ട അണ്ടനും അടകോടനും കൂതറകള്‍ക്കും  ഒക്കെ 'സൊ ക്യൂട്ട്' എന്നോ 'യു ലുക്ക്‌ വണ്ടര്‍ഫുള്‍ ' എന്നൊക്കെ ഒരു ഉളുപ്പും ഇല്ലാതെ തട്ടി വിടണം...ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞു നീ നിന്റെ ഒരു പുതിയ ഫോട്ടോ ഇട്ടു നോക്ക്;അപ്പൊ കാണാം മോളേ അതിന്റെയൊരു എഫെക്റ്റ്.ഇതൊന്നും ഇല്ലാതെ ഇഷ്ടംപോലെ ലൈക്‌ കിട്ടണമെങ്കില്‍ നീ വല്ല ഐശ്വര്യ റായി വല്ലോം ആകണം..''

ഞാന്‍ അത് ഇഷ്ടപ്പെടാത്ത ഭാവത്തില്‍ പറഞ്ഞു:''ഓ പിന്നെ..എനിക്ക് ഇഷ്ടപ്പെടാതെ ലൈക്‌ ഇടാനൊന്നും എന്നെ കിട്ടില്ല....എന്റെ വ്യക്തിത്വം ഒരു ലൈകിനു വേണ്ടി പണയം വെക്കാനും പറ്റില്ലാ....''
       ''അറിയാത്ത പിള്ള ചൊറിയുമ്പോ അറിയും...ഞാന്‍ നിന്റെ വിഷമം കണ്ടപ്പോ പറഞ്ഞന്നേ ഉള്ളു...നിന്റെ ഇഷ്ടം പോലെ ചെയ്യ്‌...''അവള്‍ ഒരു പുച്ഛച്ചിരി  ചിരിച്ചിട്ട് നടന്നു പോയി..
                         
                                        അന്ന് രാത്രി ഫേസ്ബുക്കില്‍ കേറിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കുടുതല്‍ ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ തുടങ്ങി...നിഷ പറഞ്ഞതിലും കാര്യമുണ്ട്....അല്ല,അവള്‍ പറഞ്ഞതിലേ കാര്യമുള്ളൂ..ഒരു അഞ്ചു-ആറ് പേര് ആര് എന്ത് ഫോട്ടോ  ഇട്ടാലും ഒരു ലൈക്കും പിന്നെ ആ ഫോട്ടോ ഇട്ടവരുടെ സൌന്ദര്യത്തെയോ അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സാധനങ്ങളെയോ വാനോളം പുകഴ്ത്തിക്കൊണ്ട്‌ ഒരു കമന്റും ഇടും...ഈ ആറ് പേരുടെ ഗ്രൂപ്പാണ് മിക്ക ഫോട്ടോയും ലൈക്‌ ചെയ്തു വിജയിപ്പിക്കുന്നത്...ആ ഗ്രൂപിലുള്ള 'പുഴുപ്പല്ലന്‍' രാജുവിന്റെ പ്രൊഫൈലില്‍ കയറി നോക്കി..'പുഴുപ്പല്ലന്‍' എന്നത് അവന്റെ ഇരട്ടപ്പേരാണ് കേട്ടോ...അവന്റെ വായിലെ മുന്നിലുള്ള പല്ല് മുഴുവന്‍ പുഴുപ്പല്ല് ആണ് എന്നതാണ് ആ പേര് വിളിക്കാന്‍ കാരണം...ഞാന്‍ അവന്റെ ഫോട്ടോ ആല്‍ബത്തില്‍ കയറി നോക്കി...പതിവുപോലെ പുഴുപ്പല്ലോക്കെ മുഴുവന്‍ വെളിയില്‍ കാണിച്ചു നല്ല വൃത്തികേടായി ചിരിച്ചോണ്ട് നില്‍ക്കുന്ന അവന്റെ മുഖത്തിന്റെ ഒരു ക്ലോസപ്പ് ഫോട്ടോ...ആ ചിരി കണ്ടു തലപെരുത്തു താഴോട്ടു നോക്കിയ എന്റെ കണ്ണില്‍ ഇരുട്ട് കയറി..എന്റെ ദൈവത്തമ്പുരാനേ!!!! നാല്‍പ്പത്തിയാറ് ലൈകും മുപ്പതു കമന്റ്സും!!!!അതും പോരാഞ്ഞ് 'ബൂട്ടിഫുള്‍ സ്മൈല്‍ ' എന്നും 'ക്യൂട്ട് സ്മൈല്‍ ' എന്നുമൊക്കെ ഓരോത്തികള്‍ എഴുതി പിടിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്..ഹോ...മടുത്തു...ജീവിതം തന്നെ മടുത്തു...നിഷ പറഞ്ഞതെത്ര ശരി..ഇനി ഒന്നും കാണാനുള്ള ശേഷി ഇല്ലെനിക്ക്....കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ഓഫ്‌ ചെയ്തിട്ട് ഉറങ്ങാന്‍ കിടന്നു...എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും ഉറങ്ങാന്‍ പറ്റുന്നില്ലാ...മനസ്സില്‍ ഒരു വടംവലി നടക്കുന്നത് അറിഞ്ഞു....ഇടക്കെപ്പോഴോ ഉറങ്ങി...പുഴുപ്പല്ലന്‍ രാജു അപ്പോഴും മനസ്സിലെവിടെയോ നിന്ന് ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
                         
                                              രാവിലെ പതിവിലും നേരത്തേ എഴുന്നേറ്റു...നേരെ കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ഓണ്‍ ആക്കി ഫേസ്ബുക്കില്‍ കയറി...ഫ്രണ്ട്സ് ലിസ്റ്റില്‍ നിന്നും രാജു ചന്ദ്രനെ എടുത്തു...അവന്റെ ഫോട്ടോ ആല്‍ബത്തില്‍ കയറി ഫോടോ എടുത്തു ഇട്ടു...ആ ഫോട്ടോയില്‍ ഒന്ന് കൂടി നോക്കാന്‍ ശേഷിയില്ലാത്തതിനാല്‍ നേരെ താഴേക്കു പൊയ് ലൈക്‌ ബട്ടണ്‍ പ്രസ്‌ ചെയ്തു കമന്റ്‌ ബോക്സില്‍ ടൈപ്പ് ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങി: ''ഹാ....യുവര്‍ സ്മൈല്‍ ഈസ്‌ സോ ബൂട്ടിഫുള്‍ ...'' ..അങ്ങനെ പൊന്നിയും വിശാലമനസ്കരുടെ ലോകത്തേയ്ക്ക്......
               

Monday, October 17, 2011

എന്റെ കൊച്ചു കൊച്ചു ഓര്‍മ്മകള്‍ .. :)


 'ഓര്‍മ്മകള്‍ ഓടി കളിക്കുവാന്‍ എത്തുന്ന മുറ്റത്തെ ചക്കര മാവിന്‍ ചുവട്ടില്‍ ....'..എനിക്ക് സത്യം പറഞ്ഞാല്‍ പഴയ പാട്ടുകള്‍ വല്ല്യ ഇഷ്ടമല്ല...പാട്ടുകളുടെ അര്‍ത്ഥവും വാക്കുകളും ഒന്നും ഞാന്‍ കൃത്യമായി ശ്രദ്ധിക്കാറില്ലാത്തതാവാം കാരണം...ഞാന്‍ ഈണമാണ് ആസ്വദിക്കുന്നത്...അത് കൊണ്ടാവാം എനിക്ക് പല പാട്ടുകളുടെയും ആദ്യവരികള്‍ മാത്രമേ കൃത്യമായി അറിയാവൂ...പക്ഷെ ചില പഴയ പാട്ടുകള്‍ പാടി കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ അതിന്റെ വരികളുടെ അര്‍ത്ഥം അറിയാതെ ശ്രദ്ധിച്ചു പോകാറുണ്ട്....അതില്‍ ഒന്നാണ് ഞാന്‍ മുകളില്‍ പറഞ്ഞ വരികള്‍ ...
                                                    എനിക്കുമുണ്ട് ചക്കര മാവിന്‍ ചുവട്ടില്‍ ഓടി കളിക്കുന്ന ഓര്‍മ്മകള്‍ ...എനിക്ക് ഒരു ഇരട്ട സഹോദരിയുണ്ട്...അതിനാല്‍ കുട്ടിക്കാലത്ത് കൂട്ടുകാരെ അന്യേഷിച്ചു പോകേണ്ട കാര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല...ക്രിസ്തുമസ് കാലമാകുമ്പോള്‍ മിക്ക വീടുകളിലും പുല്‍കൂട് ഉണ്ടാക്കാറുണ്ടല്ലോ...പക്ഷെ ഞങ്ങള്‍ പുല്‍കൂട് കണ്ടിട്ടുണ്ടെന്നല്ലാതെ ഉണ്ടാക്കാന്‍ അറിയില്ലായിരുന്നു...അങ്ങനെ ഒരു ക്രിസ്ത്മസ് അവധിക്കാലം ഞങ്ങള്‍ തീരുമാനിച്ചു ഒരെണ്ണം ഉണ്ടാക്കാം എന്ന്...എന്റെ വീടിനോട് ചേര്‍ന്ന് വിശാലമായ പറമ്പ് ഉണ്ട്...തൊട്ടടുത്ത്‌ തന്നെ ഒരു മാവും....മാവിന്റെ താഴെ പുല്‍ക്കൂടിനുള്ള സ്ഥലം തീരുമാനിച്ചു..അവിടെ ഉള്ള കല്ലും മണലും ഒക്കെ തൂത്ത് മാറ്റി ചെറിയ വഴി പോലെ ഒക്കെ ആക്കി വച്ചു .അവിടെയും ഇവിടെയും ഒക്കെ കിടന്ന കുറച്ചു ചുടുകട്ടകളും കച്ചി തുറുവില്‍ നിന്നുള്ള കുറച്ചു കച്ചിയും കൂടി ആയപ്പോള്‍ പുല്‍ക്കൂടിന്റെ വിദൂരച്ഛായ പോലെ ഉള്ള എന്തോ ഒന്ന് രൂപപ്പെട്ടു വന്നു...താഴെ വീണു കിടക്കുന്ന ചവറു ഒന്ന് എടുത്തു കളഞ്ഞിട്ടു പോകാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ കേള്‍ക്കാത്ത മട്ടില്‍ പോകുന്ന ഞങളുടെ ഇതിലുള്ള ഉത്സാഹം കണ്ടു അമ്മയ്ക്ക് അത്ര ദഹിച്ചില്ല...തണുപ്പ് കാലമാണെന്നും അതുകൊണ്ട് രാത്രി ചൂട് കിട്ടാന്‍ പാമ്പോക്കെ അതില്‍ കേറിയിരിക്കുമെന്നും അച്ഛന്‍ ഇതൊക്കെ കണ്ടാല്‍ വഴക്ക് പറയുമെന്നും ഒക്കെ പറഞ്ഞു അമ്മ ഞങ്ങളെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്താന്‍ നോക്കി...അപ്പോള്‍ എല്ലാ വീട്ടിലെ കുട്ടികളും ഇതൊക്കെ ഉണ്ടാക്കുമെന്നും ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സില്‍ ഞങ്ങള്‍ മാത്രമാണ് ഇതുവരെ പുല്‍കൂട് ഉണ്ടാക്കിയിട്ടില്ലാത്ത കുട്ടികള്‍ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു ഞങ്ങള്‍ ഒന്നുകൂടി ഉഷാറായി...ഞങ്ങളുടെ ഉഷാര്‍ കണ്ടിട്ടാണോ അതോ ഞങ്ങളോട് ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ലാന്നു മനസ്സിലായത്‌ കൊണ്ടാണോ എന്തോ അമ്മ പിന്നെ ഒന്നും പറയാന്‍ നിന്നില്ല...അപ്പോഴാണ് പുല്‍കൂട്ടില്‍ വെയ്ക്കാന്‍ ആള്‍രൂപങ്ങള്‍ ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ എന്ന് ഓര്‍ത്തത്‌..ബാക്കി ഉള്ളവരെ വച്ചില്ലെങ്കിലും സാരമില്ല പക്ഷെ ഉണ്ണിയേശുവിനെ വച്ചില്ലെങ്കില്‍ അത് പുല്‍കൂട് ആവില്ല എന്നുമുള്ള ചിന്ത ഞങ്ങളെ കൊണ്ടെത്തിച്ചത് വീട്ടിലെ പൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്ന ഷോകേസിന് മുന്നില്‍ ...അതില്‍ നിന്നും ഞങ്ങള്‍ ഒരു ചെറിയ മൊട്ടത്തലയന്‍ കുഞ്ഞു പാവയെ അടിച്ചുമാറ്റി ഞങ്ങളുടെ പുല്‍ക്കൂട്ടിലെ ഉണ്ണിയേശു ആക്കി കിടത്തി....അടുത്ത ദിവസം ഞങ്ങള്‍ പുല്‍ക്കൂടിനു പ്രത്യേകം നിയമങ്ങള്‍ ഒക്കെ കൊണ്ട് വന്നു..പുല്‍കൂട് ഇരിക്കുന്ന സ്ഥലം പുണ്ണ്യ സ്ഥലം ആണെന്നും ആയതിലാല്‍ അവിടെ എന്നും രാവിലെ തൂക്കണമെന്നും വിളക്ക് കൊളുത്തണം എന്നും ചെരുപ്പ് ഊരി വെച്ച് മാത്രമേ പുല്‍ക്കൂടിന്റെ അടുത്ത് വരാവൂ എന്നും തീരുമാനമായി...സൗകര്യങ്ങള്‍ കണക്കില്‍ എടുത്തു ചിരട്ടയില്‍ വിളക്ക് കൊളുത്തിയാല്‍ മതിയെന്നും ഉണ്ണിയേശുവിനെ പുല്‍കൂട്ടില്‍ കണ്ടു വീട്ടുകാര്‍ ആരെങ്കിലും തിരിച്ചറിയാന്‍ സാദ്ധ്യത ഉള്ളത് കൊണ്ട് വിശേഷ അവസരങ്ങളില്‍ മാത്രം പുറത്തെടുത്താല്‍ മതിയെന്നും ഞങ്ങള്‍ തീരുമാനിച്ചു...വീട്ടുകാര്‍ പിന്നെ കാണുന്നത് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാനും തൂക്കാനുമൊക്കെ മടിയുള്ള കൂട്ടത്തിലുള്ള ഞങ്ങള്‍ , പുല്‍കൂടിനു മുന്നില്‍ തൂക്കാനുള്ള ചൂലിനായി പരസ്പരം അടികൂടുന്നതും അറിയാവുന്ന സന്ധ്യനാമവും പള്ളിപ്പാട്ടുമോക്കെ മത്സരിച്ചു പാടുന്നതൊക്കെയാണ് .......ഓര്‍മ്മകള്‍ക്കെന്തു സുഗന്ധം എന്നുള്ള പാട്ടാണ് എനിക്കിപ്പോ ഓര്‍മ്മ വരുന്നത്....
                                                     അതുപോലെ കുട്ടിക്കാലത്തെ എന്റെ വേറെ ഒരു ഓര്‍മ്മ ആണ് എനിക്ക് പേരിടുന്ന ദിവസം....എനിക്ക് പേരിടുന്ന ദിവസം എന്ന് പറയുമ്പോള്‍ അത് ഇരുപത്തിയെട്ടുകെട്ടല്ല കേട്ടോ..എനിക്ക് ആദ്യം ഇട്ടതു ചെല്ലപ്പേരാണ് , പൊന്നി എന്ന്..എന്റെ ഇരട്ട സഹോദരിക്ക് പിങ്കി എന്നും...ആ പേരുകള്‍ ഇട്ടതു അമ്മയാണ്..പഴയ സിനിമ 'പൊന്നി' കണ്ടു ഇട്ടതാണെന്ന് അമ്മ പിന്നീടു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്..ഞാന്‍ പറഞ്ഞു വന്നത് എന്റെ ഔദ്യോഗിക നാമത്തെ കുറിച്ചാണ്..ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ രണ്ടാമത്തെ നിലയിലോട്ടു പോകാനുള്ള സ്റ്റെപ് ഊണ് മുറിയില്‍ ആണ് .ഒരു ദിവസം രാവിലെ അമ്മ ഞങ്ങളെ വിളിച്ചു ആ സ്റ്റെപ്പിന്റെ ആദ്യ പടിയില്‍ ഇരുന്നു...ഞങ്ങള്‍ അമ്മയ്ക്ക് അഭിമുഖമായി തറയിലും...അമ്മ പറഞ്ഞു നിങ്ങള്‍ക്ക് രണ്ടു പുതിയ പേരുകള്‍ സ്കൂളില്‍ വിളിക്കാന്‍ അച്ഛന്‍ കണ്ടുവച്ചിട്ടുണ്ട്...വിനുവും വിജിയും..ഏതാണ് നിങ്ങള്‍ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടത്?കേട്ടപ്പോഴേ ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ വിചാരിച്ചു 'അയ്യേ...വിജിയോ...അത് ഒരു മാതിരി ബൊമ്മച്ചട്ടി പിള്ളേര്‍ക്ക് ഇടുന്ന പോലെ ഉണ്ട്...വിനു നല്ല പേര്..അത് മതി എനിക്ക്'...ഉടനെ എന്റെ മനസമാധാനം കെടുത്തികൊണ്ട് പിങ്കി പറഞ്ഞു..'എനിക്ക് വിനു മതി'...അപ്പൊ അമ്മ പറഞ്ഞു...'ആ..അങ്ങനെ തന്നെ ആണ് ഞങ്ങളും തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നത്..'ഞാന്‍ കരച്ചിലിന്റെ അകമ്പടിയോടെ പറഞ്ഞു...'വേണ്ട..എനിക്ക് വിനു വേണം..'അമ്മ എന്നെ പിടിച്ചിട്ടു പറഞ്ഞു...'അയ്യോ വിജി നല്ല പേരല്ലേ...എനിക്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ടത് വിജിയാ'..'ഹുഹും..അല്ല,അത് തടിച്ചികള്‍ക്ക് ഇടുന്ന പേര് പോലെ ഉണ്ട്...എനിക്ക് വേണ്ട..' അപ്പൊ പിങ്കി നെറ്റിചുളിച്ചു എന്നെ നോക്കി കൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞു...'കൊച്ചേ അത് നല്ല പേരാ...അതുകൊണ്ടല്ലേ ഞാന്‍ ഇയാള്‍ക്ക് തന്നെ...'ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ പറഞ്ഞു...'എടീ ദുഷ്ടീ ..എന്നോട് ഈ ചതി വേണ്ടായിരുന്നു..'പിന്നെ എപ്പോഴോ പേരിനെ കുറിച്ചുള്ള സങ്കടം മറന്നു...
                                            പൊതുവേ കോമഡി സിനിമകള്‍ കാണാന്‍ ഇഷ്ടപെടുന്ന ആളാണ്‌ ഞാന്‍...ട്രാജഡി സിനിമ കണ്ടാല്‍ തന്നെയും അത് വീണ്ടും കാണാനോ ഓര്‍ക്കാനോ എനിക്ക് ഇഷ്ടമല്ല..അതുപോലെ തന്നെ ആണ് വേദനിപ്പിക്കുന്ന ഓര്‍മ്മകളും...അതൊക്കെ മനസ്സിന്റെ ഒരു കോണില്‍ കുഴിച്ചുമൂടി ഇട്ടിരിക്കുകയാണ്...ദൈവാനുഗ്രഹത്താല്‍ അധികം വേദനിപ്പിക്കുന്ന ഓര്‍മ്മകളൊന്നും എനിക്കിതുവരെ ഉണ്ടായിട്ടില്ലാ...പക്ഷെ കുട്ടിക്കാലത്ത് വളരെ വേദനിപ്പിച്ച ചില സംഭവങ്ങള്‍ ഇപ്പൊ ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ചിരിയാണ് വരുന്നത്...ഞങ്ങളുടെ സ്കൂളില്‍ അന്ന് ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞു കുട്ടികളെ ഓരോ ട്രിപ്പ്‌ ആയിട്ടാണ് കൊണ്ടുപോയ്ക്കോണ്ടിരുന്നത്...ഞങ്ങള്‍ ലാസ്റ്റ് ട്രിപ്പ്‌ ആണ്...അന്ന് ഞാന്‍ രണ്ടിലോ മൂന്നിലോ പഠിക്കുകയാണ്.. ആ ദിവസം പനി കാരണം പിങ്കി വന്നില്ലാ...ക്ലാസ്സ്‌ വിട്ട ശേഷം ഞാന്‍ എന്റെ സെക്കന്റ്‌ ട്രിപ്പ്‌ പോകുന്ന കൂട്ടുകാരി മായയോട്‌ സംസാരിച്ചിരുന്നു...ഫസ്റ്റ് ട്രിപ്പ്‌ പോയിട്ടേ ഉള്ളു...ഇനിയും സമയം ഉണ്ട്...അതുകൊണ്ട് നമുക്ക് മുകളില്‍ പൊയ് വെള്ളം കുടിച്ചിട്ട് വരാം എന്ന് തീരുമാനിച്ചു...വെള്ളം കുടിയും സംസാരവും ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു വന്നപ്പോള്‍ തേര്‍ഡ് ട്രിപ്പിനുള്ള കുട്ടികളെ ക്യൂ നിര്‍ത്തുന്ന കാഴ്ച ആണ് കണ്ടത്....അതുകണ്ടതും മായ കരച്ചിലും നിലവിളിയും തുടങ്ങി..കുട്ടികള്‍ ഒക്കെ കൂടി...ഓരോ ട്രിപ്പിലും എല്ലാ കുട്ടികളും കേറുന്നുണ്ടോ എന്ന് നോക്കേണ്ടത് ആയയുടെ ജോലി ആണ്..ഇത് ശ്രദ്ധിക്കാതിരുന്ന ആയ ഉടനെ വന്നു മായയോട്‌ എവിടെ പോയിരുന്നെന്നൊക്കെ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു...ക്ലാസ്സ്ടീച്ചര്‍ വന്നപ്പോള്‍ ആയ പറഞ്ഞു..ഞാന്‍ വാന്‍ വന്നപ്പോള്‍ മായയെ ഇവിടൊക്കെ നോക്കി..പക്ഷെ വിജി ഇതിനേം വിളിച്ചോണ്ട് വെള്ളം കുടിക്കാനായിട്ടു മുകളില്‍ കൊണ്ട്പോയി ..അതാ വാന്‍ കിട്ടാഞ്ഞതു ..എല്ലാവരും എന്നെ കുറ്റവാളിയെ പോലെ നോക്കി..എനിക്ക് വേദനിച്ചു.. ഒരു വലിയ തെറ്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു..എനിക്ക് ആരെയും അഭിമുഖീകരിക്കാന്‍ വയ്യ...ഞാന്‍ ഒരു മൂലയില്‍ തലകുനിച്ചു നിന്നു..ചോക്കുപൊടി വിഷമാണെന്നും വയറ്റില്‍ പോയാല്‍ മരിച്ചു പോകുമെന്നും അതുകൊണ്ട് അത് കയ്യില്‍ പറ്റിയാല്‍ കൈ കഴുകണം എന്നും അമ്മ പറഞ്ഞു തന്നത് അവിടെ കിടക്കുന്ന ചോക്കുപൊടി കണ്ടപ്പോ എനിക്ക് ഓര്‍മ്മ വന്നു...വേറെ ഒന്നും ആലോചിച്ചില്ല...ഇനി ജീവിച്ചിരുന്നിട്ട് കാര്യമില്ലാ.....ഞാന്‍ കുറച്ചു പൊടി എടുത്തു കഴിച്ചു...പക്ഷെ ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല...അന്ന് ചോക്കുപൊടി കഴിച്ചു ആത്മഹത്യ ചെയ്യാന്‍ പോയ എന്നെക്കുറിച്ച് ഇന്ന് ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ചിരി വരുന്നു...
            അങ്ങനെ എത്ര എത്ര ഓര്‍മ്മകള്‍ ....ഈ നിമിഷങ്ങളൊക്കെ നാളത്തെ ഓര്‍മകളാണ്....ഓര്‍മ്മകളെ കൈവള ചാര്‍ത്തി വരൂ.....

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Antz Media